11 Δεκ
Δημοσιεύθηκε από
2 Σχόλια
584 Προβολές
Δεκέμβριος γράφει το ημερολόγιο και οδεύουμε προς το νέο έτος. Τι καλύτερο λοιπόν από το να κάνουμε μία επιστροφή στο παρελθόν; Μία βουτιά στις αναμνήσεις μας; Τότε που για πρώτη φορά ερχόμασταν σε επαφή με αυτό που λέγεται μηχανάκι.
Κατάγομαι από την Τέμενη Αιγίου, μεγαλωμένος όπως νομίζω τα περισσότερα παιδιά της εποχής τότε. Με συγκεκριμένες φοβίες των γονιών. Μία από αυτές – τι άλλο – τα μηχανάκια.
«Δύο πράγματα δεν θέλω ποτέ να κάνεις. Να πάρεις ναρκωτικά και να καβαλήσεις μηχανή».
Πόσες φορές δεν το ακούσαμε αυτό; Τι κι αν μας το έλεγαν όμως; Μέσα μας υπήρχε κάτι που μας άγγιζε και μας μαγνήτιζε. Κι αυτό όλο και φούντωνε, χωρίς να συνειδητοποιούμε γιατί.
Εκείνο το πρωϊνό, στα περίπου 12 μου εάν θυμάμαι καλά, είπε η μάνα μου «ο παππούς πήρε μηχανάκι». Πετάχτηκα από το κρεβάτι περίπου σαν ελατήριο, σαγιονάρες, σορτσάκι και τρέξιμο ως το πατρικό της μαμάς μου. Για να δω το μηχανάκι! Ένα «μονόγκαζο» μοτοποδήλατο δηλαδή, το θρυλικό Careli, χρώματρος γκρι.
Από εκείνη τη μέρα ξεκίνησε ο… μεγάλος αγώνας. Είτε να με πάει βόλτα ο παππούς είτε να μπορέσω να το κάνω μόνος μου μία βόλτα. Στα κρυφά φυσικά. Κι επειδή η επιμονή των παιδιών κερδίζει, κάποια στιγμή το κατάφερα. Το πήρα βόλτα, η πρώτη μου με ένα δίτροχο που δεν ήταν ποδήλατο.
Και απέκτησα τέτοιο θάρρος αλλά κα τέτοιο θράσος που τόλμησα να προσπαθήσω να πάω και τη θεία μου από το σπίτι μας στο σπίτι του παππού. Το μόνο που πέτυχα ήταν να πέσω και να χτυπήσω ένα δάχτυλο του ποδιού. Στενοχώρια μου όμως! Συνέχιζα ακάθεκτος.
Δεν με πτόησε ούτε η τούμπα της ξαδέλφης μου που βρέθηκε στο απέναντι χωράφι. Ακόμα γελάμε με αυτό.
Και μετά ήρθαν οι Φλορέτα και η Ζούνταμπ! Έτσι τις έλεγα τότε με την παιδική μου προφορά. Ποτέ μου δεν τις είχα αλλά, πάντα τις χάζευα. Σε σχέση με το μοτοποδήλατο του παππού αυτές ήταν «θηρία». Πραγματικές μοτοσικλέτες, με ταχύτητες, γκάζι, με τα πάντα. Και έγραφε και η ούγια. Ζούνταμπ! Ή Σίμσον! Υπήρχε μία αίγλη.
Simpson, όπως είναι σωστά, είχε ένα γειτονόπουλο και με είχε ανεβάσει 2-3 φορές. Ανέβαζε το γκάζι και νόμιζα πως τρέχαμε με… 1000! Το 50άρι τώρα λέμε.
Η Zundapp όμως ήταν μεγάλο κόλλημα. Ήταν ουσιαστικά το πρώτο αληθινό μου οδήγημα μηχανής. Και τα περίεργο; Αν και πρώτη μου φορά, όχι μόνο δεν έπεσα, αλλά ούτε και μου σβησε! Δεν περιγράφεται το πώς ένιωθα. Κι ας με κορόιδευαν ότι «μπαίνεις με Τρίτη στη στροφή».
Ένας κόσμος είχε ανοιχτεί μπροστά μου κα δεν έσβηνε ποτέ. Χάρη στο «αρχαίο» Careli και στις «παλαιολιθικές» Simpson, Zuntapp και Floreta.
2 Σχόλια
Εμενα ο πατερας με είχε απειλήσει αν με έβλεπε σε μηχανή οτι εμένα θα με πηδούσε και την μηχανή θα την έκαιγε.
Κι επειδή δεν μου αρέσει να με απειλούν πήγα στο ποδηλατάδικο δίπλα στο σχολείο και τον έπρηξα τον ανθρωπο να μου δώσει μηχανάκι χωρις ταυτότητα (14 ήμουν..).
Και όχι αυτόματο! Φλορέτα!
Αχ!
Η ίδια ιστορία με τον πατέρα και την μάνα μου πρωταγωνιστές όταν ήθελα να πάρω μεγάλη μηχανή.Μεγάλωσα οδηγώντας ένα Honda chaly τριτάχυτο 50cc του πατέρα μου,το είχε πάρει για να πήγαινε στην δουλειά του που ήταν κοντά.Στα 12 μου με έβαλε να το οδηγήσω πρώτη φορά,ακόμα θυμάμαι την έκσταση που ενοιωσα όταν το οδήγησα μόνος μου για πρώτη φορά,νομίζοντας ότι οδηγώ Kr1s,Rgv,Nsr κτλ.Σιγά σιγά το έπαιρνα μόνος μου γύρω στην γειτονιά με φίλους που είχαν δικό τους παπάκι και κάναμε τις απίστευτες βόλτες Αιγάλεω-Πειραιά και μας φαινόταν ότι είχαμε φθάσει στην Θεσσαλονίκη,ως ταξίδι το βλέπαμε.Μεγαλώνοντας το chaly έγινε 72cc για να πηγαίνει κιόλας λίγο με γρανάζωμα για να γίνει πιο μακρύ.Ακόμα θυμάμαι την φάτσα του πατέρα μου όταν το καβάλησε για να πάει στην δουλειά που τρόμαξε όταν άνοιξε το γκάζι σαν το παλιό καλό 50αρι που δεν πήγαινε βήμα….χαμός στο σπίτι και τι το πειράζεις θα χαλάσει και το έχω για την δουλειά κτλ κτλ.Άλλη φορά θα σε πω την ιστορία του πως πήρα το πρώτο δικό μου μηχανάκι και αργότερα μετά από επικές μάχες με τους γονείς μου την πρώτη μου μηχανή.
Αφήστε ένα σχόλιο