Δεκέμβριος γράφει το ημερολόγιο και οδεύουμε προς το νέο έτος. Τι καλύτερο λοιπόν από το να κάνουμε μία επιστροφή στο παρελθόν; Μία βουτιά στις αναμνήσεις μας; Τότε που για πρώτη φορά ερχόμασταν σε επαφή με αυτό που λέγεται μηχανάκι. Κατάγομαι από την Τέμενη Αιγίου, μεγαλωμένος όπως νομίζω τα περισσότερα παιδιά της εποχής τότε. Με συγκεκριμένες φοβίες των γονιών. Μία από αυτές – τι άλλο – τα μηχανάκια. «Δύο πράγματα δεν θέλω ποτέ να κάνεις. Να πάρεις ναρκωτικά και να καβαλήσεις μηχανή». Πόσες φορές δεν το ακούσαμε αυτό; Τι κι αν μας το έλεγαν όμως; Μέσα μας υπήρχε κάτι που μας άγγιζε και μας μαγνήτιζε. Κι αυτό όλο και φούντωνε, χωρίς να συνειδητοποιούμε γιατί. Εκείνο το πρωϊνό, στα περίπου 12 μου εάν θυμάμαι καλά, είπε η μάνα μου «ο παππούς πήρε μηχανάκι». Πετάχτηκα από το κρεβάτι περίπου σαν ελατήριο, σαγιονάρες, σορτσάκι και τρέξιμο ως το πατρικό της μαμάς μου. Για να δω το μηχανάκι! Ένα «μονόγκαζο» μοτοποδήλατο δηλαδή, το θρυλικό Careli, χρώματρος γκρι. Από εκείνη τη μέρα ξεκίνησε ο… μεγάλος αγώνας. Είτε να με πάει βόλτα ο παππούς είτε να μπορέσω να το κάνω μόνος μου μία βόλτα. Στα κρυφά φυσικά. Κι επειδή η επιμονή των παιδιών κερδίζει, κάποια στιγμή το κατάφερα. Το πήρα βόλτα, η πρώτη μου με ένα δίτροχο που δεν ήταν ποδήλατο. Και απέκτησα τέτοιο θάρρος αλλά κα τέτοιο θράσος που τόλμησα να προσπαθήσω να πάω και τη θεία μου από το σπίτι μας στο σπίτι του παππού. Το μόνο που πέτυχα ήταν να πέσω και να χτυπήσω ένα δάχτυλο του ποδιού. Στενοχώρια μου όμως! Συνέχιζα ακάθεκτος. Δεν με πτόησε ούτε η τούμπα της ξαδέλφης μου που βρέθηκε στο απέναντι χωράφι. Ακόμα γελάμε με αυτό. Και μετά ήρθαν οι Φλορέτα και η Ζούνταμπ! Έτσι τις έλεγα τότε με την παιδική μου προφορά. Ποτέ μου δεν τις είχα αλλά, πάντα τις χάζευα. Σε σχέση με το μοτοποδήλατο του παππού αυτές ήταν «θηρία». Πραγματικές μοτοσικλέτες, με ταχύτητες, γκάζι, με τα πάντα. Και έγραφε και η ούγια. Ζούνταμπ! Ή Σίμσον! Υπήρχε μία αίγλη.


Simpson, όπως είναι σωστά, είχε ένα γειτονόπουλο και με είχε ανεβάσει 2-3 φορές. Ανέβαζε το γκάζι και νόμιζα πως τρέχαμε με… 1000! Το 50άρι τώρα λέμε.

Η Zundapp όμως ήταν μεγάλο κόλλημα. Ήταν ουσιαστικά το πρώτο αληθινό μου οδήγημα μηχανής. Και τα περίεργο; Αν και πρώτη μου φορά, όχι μόνο δεν έπεσα, αλλά ούτε και μου σβησε! Δεν περιγράφεται το πώς ένιωθα. Κι ας με κορόιδευαν ότι «μπαίνεις με Τρίτη στη στροφή». Ένας κόσμος είχε ανοιχτεί μπροστά μου κα δεν έσβηνε ποτέ. Χάρη στο «αρχαίο» Careli και στις «παλαιολιθικές» Simpson, Zuntapp και Floreta.