.... ένα κειμενάκι που είχα γράψει κάποτε για έναν φίλο που δεν είναι πια μαζί μας...

Χτες πήγα σε ένα live με κάποια παιδιά - φίλους που έχουν φτιάξει συγκρότημα  και παίζουν ΚΑΙ δικά τους τραγούδια. Ένα από αυτά (μία μπαλάντα) ήταν κι αυτή αφιερωμένη στον ... Γιώργο...

Και ως εκ θαύματος το κειμενάκι που έψαχνα τόσο καιρό χωρίς να το βρίσκω, σήμερα εμφανίστηκε μπροστά μου πρώτο-πρώτο όταν μπήκα στο αρχείο μου.....

Καμμιά φορά  , κάτι τέτοια σε κάνουν .....

Τέλος πάντων...

Άντε ρε Γιωργάκη ... για σένα :

....................................................................................................................................

Το πρωινό του φάνηκε ηλιόλουστο. Ο πρωινός καφές είχε άλλη γεύση σήμερα. 

Του 'ρθε στο μυαλό κι ο στίχος του Σαββόπουλου (…είναι κρίμα τέτοια μέρα να την τρώει τ' αφεντικό ….).

Αει στο διάολο , σκέφτηκε , δεν σας την χαλαλίζω την ημέρα .

Τηλέφωνο στο γραφείο , «ξέρετε η θεία μου είναι βαριά άρρωστη , πρέπει να πάω να κανονίσω τα του νοσοκομείου κλπ κλπ».

Ένοιωσε πιο ξέγνοιαστος τώρα !

Άρχισε να ντύνεται. Οι μπότες  , το μπουφάν , το κράνος , τα γάντια , λες και είχαν δική τους κίνηση , γλίστρησαν στο σώμα του. Τα κλειδιά σπαρταρούσαν στο χέρι του.

Η μηχανή άρχισε να ζεσταίνει το μοτέρ της κάτω από το πεινασμένο βλέμμα του.

Επιτέλους καβάλησε και ξεκίνησε.

Ακόμη και η κίνηση της πόλης δεν μπόρεσε να του χαλάσει την διάθεση. 

Κάποια στιγμή φάνηκε ο κόμβος της Φιλαδέλφειας και να τον στην εθνική. 

Χούφτωσε για τα καλά τα γκριπ και έστριψε τον δεξί του καρπό με μανία. 

Η επιτάχυνση έκοψε την ανάσα του. Με το τίναγμα έπεσαν από πάνω του οι λογαριασμοί , οι δόσεις των δανείων , τα προβλήματα της οικογένειας , η γκρίνια της μάνας , τα μούτρα του αφεντικού , όλα !   Ανοιχτές στροφές  , μεγάλες ευθείες , προσήλωση στην οδήγηση. Να και η μεγάλη ευθεία. Χώθηκε πίσω από την ζελατίνα και άνοιξε όλο το γκάζι. Που να σε προφτάσουν κακομοίρη μου τα προβλήματα με τέτοια ταχύτητα ;

Το μάτι του στον δρόμο. Η προσοχή του τεντωμένη σαν σκοινί στο όριο θραύσης.

Σκόρπιες ματιές στο κοντέρ έδειχναν τα νούμερα να ανεβαίνουν μέχρι που κάπου πολύ ψηλά στην κλίμακα ο δείκτης σταμάτησε . Αυτή να είναι η τελική της ; Σκέφτηκε. Δεν είχε ανέβει ξανά τόσο ψηλά !

Έφτασε μέχρι την Υλίκη. Άρχισε να  ελίσσεται στις ανοιχτές καμπές με όση ταχύτητα επέτρεπε η εμπειρία του. Είχε την εντύπωση ότι ποτέ πριν δεν τις διάβηκε αυτές τις καμπές τόσο γρήγορα. Είναι η διάθεση που τα κάνει όλα εύκολα σήμερα .

Κάποτε χόρτασε την τσίτα και βγήκε από την εθνική.

Δεν ήξερε που ήταν . Κάποιο βουνό στα αριστερά του , του   έγνεφε με τα πεύκα του , τα σύννεφά του , τα γκρέμια του. 

Άρχισε να ανηφορίζει τον επαρχιακό δρόμο χαλαρά. Άνοιξε και την ζελατίνα του κράνους να μυρίζει και τις μυρωδιές (μόνο που εισέπραξε   ένα μυγάκι στο μάτι που τον έκανε και βέλαξε.

Δεν βαριέσαι, θα περάσει…είμαι αγριόσκυλος εγω  , σκέφτηκε! ).

 Σε κάποιο πλάτωμα σταμάτησε . Έβγαλε το κράνος , άναψε το τσιγάρο και άρχισε να πίνει μικρές γουλιές από το ισοτονικό αναψυκτικό που είχε μαζί του.

Άφησε το βλέμμα να πλανηθεί στις πλαγιές.

Άφησε το κελάηδημα των πουλιών και τα βελάσματα από κάποιο αόρατο κοπάδι να ακουμπήσουν τ' αυτιά του.

Τα μάτια του έπεσαν επάνω της. Η μουτσούνα της γεμάτη μυγάκια (ρε συ χαμογελάει η μου φαίνεται ;). Στάθηκε και την καμάρωνε. Τα όμορφα χρώματά της , το υπέροχο και στιβαρό πλαίσιό της   , την επιθετική γραμμή της , τους   λαμπερούς δίσκους της.

Ξανανέβηκε και συνέχισε . Πέρασε από χωριά , πέρασε από χωράφια , τον έκραξαν κάτι αγριόσκυλα, ποιόν ;;; αυτόν τον αγριόσκυλο! Την κατάρα των ερημότοπων ! 

Αμυδρά έχει την εντύπωση ότι κάνει κύκλο για να ξαναβγεί νότια. Μπορεί ! Μπορεί και όχι !

Ποιος νοιάζεται !

(Αυτή η αφιερωμένη ιστοριούλα δεν έχει γυρισμό. Δεν πιστεύω ότι κανείς θα ήθελε να έχει κάποιο τέλος.

Ο γυρισμός πάντα περιέχει και το στοιχείο  της θλίψης  και η θλίψη είναι  , πρέπει να είναι , στοιχείο ξένο στον μοτοσικλετιστή.) 


Πίεσε το μυαλό του να αφοσιωθεί στην οδήγηση και ξανάνοιξε το γκάζι……