Μου πήρε αρκετές ημέρες να βάλω τις σκέψεις μου σε κάποια τάξη και να γράψω ένα ας πούμε νορμάλ ταξιδιωτικό. Το μυαλό μου ήταν κυριολεκτικά χαμένο σε ποτάμια, δάση, βουνά, λίμνες και ζώα. Ότι δηλαδή βίωσα κατά τη δυστυχώς μικρή εκδρομή μου στον Γράμμο.

Ένας άλλος κόσμος που σου λέει ξέχνα από πού είσαι και ζήσε αυτό που σου προσφέρω απλόχερα.

Μία διαφορετική Ελλάδα τόσο γνήσια, τόσο αυθεντική, εναρμονισμένη στο απόλυτο φυσικό περιβάλλον.

Να πω όμως δύο πράγματα πριν αρχίσουμε.

Πρώτον, ο Γράμμος και η ευρύτερη περιοχή της Ηπείρου, είναι ένας τόπος γεμάτος ιστορία. Ενίοτε πολύ δυσάρεστη. Την ακούς, τη βλέπεις, την αντιλαμβάνεσαι σχεδόν παντού. Το οδοιπορικό έγινε με πλήρη σεβασμό και πλήρως αποστασιοποιημένα.

Δεύτερον, το οδοιπορικό μας, εμένα και του υπέροχου – φανταστικού Multistrada, δεν θα γινόταν ποτέ χωρίς την άμεση εξυπηρέτηση του Motohub! Το εννοώ! Ήμουν δίχως μπότες, παρήγγειλα, ήθελα άλλο νούμερο και το Motohub τις έφερε σε χρόνο 0! Υπέρ Ευχαριστώ!

Πάμε τώρα στο κυρίως πιάτο.

Ξεκινάμε…

Το πρόγραμμα είχε σχεδιαστεί έτσι ώστε να ταιριάζουν μέρες και χρήματα. Πέμπτη απόγευμα η αναχώρηση Κυριακή ή Δευτέρα η επιστροφή, με δύο ή τρεις διανυκτερεύσεις. Αθήνα – Αίγιο – Ιωάννινα – Καλπάκι – Δελβινάκι – Πυρσόγιαννη – Αετομηλίτσα – Σαμαρίνα – Αθήνα. Αυτό ήταν συνοπτικά.

Πράγματι, Πέμπτη μετά τη δουλειά έφευγα για Αίγιο, αλλά ξεκίνησα με στάση να δω φίλους στην Κόρινθο. Οπότε μετά χώθηκα στον αγαπημένο παλιό. Βέβαια είχα ξεχάσει ότι ήταν του προφήτη Ηλία, οπότε ψιλοβλαστήμισα μέχρι να φτάσω. Σε σχεδόν κάθε χωριό γιόρταζε κι ένας Ηλίας, οπότε και κίνηση είχε και σταθμευμένα όπου να ναι συναντούσες και πεζούς που διέσχιζαν την παλιά εθνική όπως να ναι.

Από το Αίγιο πήρα την επόμενη μέρα τον δρόμο για Ιωάννινα μέσω της γέφυρας του Ρίου. Boring! Πιο βαρετά πεθαίνεις. Απλώς είχα προαποφασίσει να μην κάνω ούτε μισή παράκαμψη γιατί αν άρχιζα τα «πάμε κι από δω, πάμε κι από εκεί», θα χανα περισσότερα χρήματα. Βέβαια, δεν το γλίτωσα εντελώς, αλλά πιο κάτω αυτό.

Με «τσίγκλισε», το παραδέχομαι, η ταμπέλα στον δρόμο που έγραφε «προς Ζαγοροχώρια» και σου έδειχνε δεξιά, αλλά τόσο εγώ όσο και το Multistrada μου δεν ενδώσαμε στο «κάλεσμα».

Έτσι βρεθήκαμε στα Ιωάννινα.

Φτάσαμε Ιωάννινα!!!!!

Ιωάννινα: Μία πόλη και ένα νησάκι – Λιγκιάδες: Η απόλυτη θέα

Ήταν η 2η φορά στα Γιάννενα, η πρώτη πριν πολλά έτη, όταν είχα κάνει ένα μεγάλο τουρ.

Ετούτη τη φορά το πράγμα ήταν διαφορετικό. Αφού απόλαυσα έναν καφέ με βάφλα, αλλά και τα ωραία τατουάζ και μάτια της σερβιτόρας, ελπίζω να μην με διαβάζει κάποια που δεν πρέπει και ποιος με σώζει, αποφάσισα να πάω στο νησάκι της λίμνης. Δεν είχα πάει ποτέ.

Πλήρωσα 4 ευρώ πήγαινε – έλα αλλά αποζημιώθηκα. Η λίμνη από την όχθη που είναι τα καφέ δεν έχει καμία σχέση με αυτό που βλέπεις όταν ανοιχτείς με το καραβάκι. Το τοπίο είναι πολύ όμορφο και σαφώς… καθαρότερο.

Στο νησάκι της Παμβώτιδας έρχεσαι σε απόλυτη επαφή με ένα από τα πιο σημαντικά κομμάτια της ελληνικής ιστορίας. Αυτή του Αλή Πασά και της προεπαναστατικής – επαναστατικής περιόδου του 1821. Η δολοφονία του συνδέεται άμεσα με τον ξεσηκωμό των Ελλήνων, για την ακρίβεια μας βοήθησε, καθώς για την εξόντωση του Αλή κινητοποιήθηκαν μεγάλες τουρκικές δυνάμεις από άλλες περιοχές. Το συγκεκριμένο γεγονός αντιλήφθηκε η Φιλική Εταιρεία και κινήθηκε αναλόγως.

Στο μουσείο – σπίτι του Αλή Πασά βλέπουμε το κομμάτι του πατώματος από όπου πέρασαν τα βόλια που τον σκότωσαν, τα όπλα του, ενώ ακούμε και μοιρολόι για την κυρά Φροσύνη.

Από τις ντόπιες ηπειρώτικες φορεσιές, αντιλαμβάνεται κανείς και τις κοινωνικές διαφορές ανάμεσα στις περιοχές της Ηπείρου.

Μετά την περιήγησή μου πήγα στο δωμάτιο που έμενα, στον ξενώνα «Όραμα». Μόνο καλά λόγια έχω να πω. Ευγενέστατοι, εξυπηρετικοί και πολύ άνετο και καθαρό δωμάτιο.

Το απόγευμα ακολούθησε μίνι κουβέντα με την αγάπη μου. Για το Ducati μιλάω ε.

-         Πάλι στα βουνά θα με πας; Αφού αύριο εκεί θα μαστε, τι θες τώρα;

-         Μα πεινάω

-         Και πρέπει να πάμε ψηλά;

-         Ε δεν θέλω μέσα στην πόλη, θέλω φύση

 Φωτογραφίες από Νησάκι και Μουσείο Αλή Πασά

Κι έτσι πήρα τον δρόμο για Λιγκιάδες. Μαρτυρικό χωριό, βρίσκεται 12 χιλιόμετρα από τα Ιωάννινα στο όρος Μιτσικέλι. Το έκαψαν συθέμελα οι Γερμανοί το 1943, καθώς αντάρτες του ΕΔΕΣ σκότωσαν ναζί αξιωματούχο. Για αντίποινα οι κατακτητές εξόντωσαν 92 κατοίκους.

Το χωριό χτίστηκε στο ίδιο σημείο που ήταν το παλιό και για να πάει κανείς ακολουθεί τον δρόμο προς Πέραμα, όπου είναι το σπήλαιο. Γεωγραφικά είναι απέναντι (νοητά) από το νησάκι της λίμνης.

Ο δρόμος σε προϊδεάζει για το τι θα συναντήσεις στην Ήπειρο. Ανεβαίνεις το Μιτσικέλι, αρχίζει να γίνεται πιο έντονη η «παρουσία» της βουνίσιας φύσης, νιώθεις το υψόμετρο, αλλά εκεί που λες καλά πάμε, ωπ φτάνεις.

Δεν πειράζει. Το χωριό είναι απλώς εξαίσιο! «Πιάτο» τα Γιάννενα και η λίμνη, παραδοσιακά σπίτια και ένα εξαιρετικό μαγαζί, η «Σβούρα». Καφέ, μπαρ και φαγητό. Απολαμβάνεις τη θέα και το φαγητό σου μπροστά από το μνημείο για τη σφαγή των Λιγκιάδων, σε ένα μέρος απόλυτα φιλικό προς τη φύση.

Υπέροχο κρασί, μοναδικής γεύσης σουβλάκι προβατίνα. Τα τίμησα αμφότερα.

Φωτογραφίες από Λιαγκάδες

Η «κυρίως» ανάβαση ξεκινά   

Πουρνό πουρνό δέσαμε την τσαντούλα μας και όπου φύγει φύγει. Λίγια χιλιόμετρα έξω από τα Ιωάννινα «πέφτουμε» στο Καλπάκι. Πάνω στον δρόμο βλέπουμε το μνημείο αφιερωμένο στο «Όχι» του 1940, αλλά και τη σπηλιά – αρχηγείο του Κατσιμήτρου. Του αξιωματικού που επέμενε – κι ευτυχώς τον άκουσαν – ότι η άμυνα της ΕΣ έπρεπε να είναι στον ποταμό Καλαμά, καθώς οι Ιταλοί δεν θα μπορούσαν να περάσουν τα νερά του που είχαν γίνει έλος – βάλτος μετά τις βροχές.

Όπως και έγινε. Οι ιταλικές δυνάμεις καθηλώθηκαν εκεί, ενώ πάνω από το Καλπάκι υπάρχει το ύψωμα Γκορίτσα το οποίο άλλαξε χέρια τρεις φορές. Τελικά, με πολύ αίμα και θυσίες το κράτησε η ελληνική πλευρά.

Φωτογραφίες από Καλπάκι

Στη συνέχεια το δρομολόγιο έλεγε Δελβινάκι και μετά Πυρσόγιαννη, αμ έλα όμως που έκανα το λάθος και πόσταρα στο facebook. Το είδε η παλιά συμμαθήτρια Μάρθα, οπότε στέλνει μήνυμα: Να πας Μπουραζάνι και Μολυβδοσκέπαστο.

Μ’ έβαλε για τα καλά στα αίματα, κοιτάζω viamichelin, λέω με παίρνει.

Να μαστε λοιπόν στον δρόμο για Δελβινάκι και αρχίζω πια να… τρελαίνομαι. Περνάμε έξω από το καταφύγιο άγριας ζωής Δελβινακίου με τη λίμνη Ζαραβίνα στα αριστερά μας. Κι εκεί που.. φανταζόμουν ότι θα δω κάποιο ζώο να μου πετάγεται στη μέση, αντίκρυσα ένα υπέροχο θέαμα.

Ένας αιτός, όχι δεν καθότανε, ο οποίος «πλάναρε» σε μεγάλο ύψος, προφανώς έχοντας δει κάποιο θήραμα. Πρόλαβα και τον απαθανάτισα.

Στο Δελβινάκι τεντώθηκα, ήπια και καφέ και βουρ προς τα πίσω για Μπουραζάνι και Μολυβδοσκέπαστο.

Φωτογραφίες από Δελβινάκι

Παίρνουμε τον Ιωαννίνων – Κοζάνης, συνεχίζουμε απτόητοι μπαίνοντας για τα καλά σε δάσος. Κάποια στιγμή έχουμε και τον Βοϊδομάτη σχετικά δίπλα μας.

Φτάνουμε στο Μπουραζάνι όπου υπάρχει περιβαλλοντικό πάρκο, νερόμυλος αλλά και ιστορικά γεφύρια. Δεσπόζουν οι ορεινοί όγκοι του Γράμμου και της Τύμφης, ενώ το διασχίζουν οι ποταμοί Αώος και Σαραντάπορος. Κι εδώ σε πιάνει η ψυχή σου καθώς ανάμεσα στους οικισμούς του Μπουραζανίου υπάρχει και το Αηδονοχώρι, ακόμα ένα μαρτυρικό χωριό σε ύψος περίπου 600 μέτρων.

Συνεχίζουμε για Μολυβδοσκέπαστο. Το χωριό βρίσκεται ακριβώς πάνω στα σύνορα με την Αλβανία. Για την ακρίβεια μας χωρίζουν από τη γειτονική χώρα μόλις μερικά εκατοντάδες μέτρα. Η απόλυτη επαφή με τη φύση. Μυρωδιές, χρώματα, αν και καλοκαίρι, ησυχία και φως. Συνυπάρχουν μαγικά τα βουνά, οι κάμποι και οι πεδιάδες.

Στον πόλεμο του 1940 οι Ιταλοί οχυρώθηκαν και αμύνθηκαν στον Μολυβδοσκέπαστο. Μετά την ήττα τους έφυγαν άρον άρον προς Κλεισούρα. Έτσι, από εδώ, ξεκίνησε το έπος της Β. Ηπείρου.

Και αυτό το χωριό έπεσε θύμα των Γερμανών το 1943.

Είναι κυριολεκτικά συγκλονιστικό να κινείσαι στα σοκάκια παρέα με την απόλυτη ησυχία και τον άνεμο. Βρύσες, ένας όχι πολύ φιλικός σκύλος και το παρατηρητήριο του στρατού που βλέπει τη Αλβανία. Δίπλα το μνημείο πεσόντων, αλλά και το «τελευταίο σύνορο». Η εκκλησία των Αγίων Αποστόλων τελευταίο ελληνικό έδαφος.

Φωτογραφίες από λίμνη

 Η ώρα όμως περνούσε και είχα και μία ανάβαση για την Αετομηλίτσα όπου θα διανυκτέρευα και έμενε και η Πυρσόγιαννη. Οπότε, δυστυχώς, ξανακαβάλησα και ξεκίνησα για εκεί.

Στα 860 μέτρα υψόμετρο βρίσκεται ο οικισμός της Πυρσόγιαννης, στην οροσειρά του Γράμμου. Είναι «περικυκλωμένη» από δάσος δρυός αλλά και βελανιδιάς, το οποίο δίνει ξεχωριστή ομορφιά στην περιοχή. Τα τελευταία σπίτια ακουμπούν το δάσος πεύκου και έλατου.

Πρόκειται για ιδιαίτερα ιστορικό χωριό των Μαστροχωρίων.

Αυτό που με μάγεψε είναι οι βρύσες στο χωριό αλλά βασικά τα τρομερά, παραδοσιακά πέτρινα κτίσματα.


Φωτογραφίες από Μολυβδοσκέπαστο

Φωτογραφίες από Πυρσόγιαννη

Κάπου εδώ τελειώνει το 1ο μέρος του οδοιπορικού μου, ώστε να μη γίνει σεντόνι εντελώς. Ελπίζω να το απολαμβάνετε. Θα ακολουθήσει το 2ο συντομότατα. Πάντα όρθιοι ασφαλείς και χαρούμενοι