Enduro riders in the mist

Η αλλοιώς :

ΕΝΤΟΥΡΑΔΕΣ ΣΤΗΝ ΟΜΙΧΛΗ   (Πρίν πολλά ! Πάρα πολλά χρόνια.....)

Ο τόπος Καστανιά Σερβίων Κοζάνης
Η ομάδα Μιχάλης (ΚΤΜ EXC400) , Θοδωρής (Transalp…) , Λουκάς (Huskvarna 610) , Μάνος (TTR Raid 250)

Φτάσαμε λοιπόν Παρασκευή κατά τις 1 το πρωί εγώ κι ο Λουκάς με φορτωμένα τα μηχανάκια στο τρειλερ (ευγενική προσφορά φίλου και συμφορουμίτη) και βρήκαμε στα Σέρβια τον Θοδωρή πού είχε έρθει από Αθήνα με το Τρανσαλπ να τα πίνει με τον Μιχάλη που ήρθε από Θεσ/νίκη , σε ένα μπαράκι. Κάτσαμε κι εμείς να ρουφήξουμε κάτι να στανιάρουμε και να δέσουμε την παρέα (που δεν χρειαζόταν και κάτι ιδιαίτερο να δεθεί!). Βάλαμε και την σερβιτόρα να μας τραβήξει και την πρώτη φωτό της εξόρμησης.

Μετά , κατά τις 3, αναχώρηση για την Καστανιά (7 χιλιόμετρα από πάνω. Κυριολεκτικά από πάνω !) μεσα από έναν φιδίσιο δρόμο , πολύ προκλητικό και με ΤΕΛΕΙΑ , φρεσκοστρωμένη άσφαλτο. Στην Καστανιά εγκατασταθήκαμε στον ξενώνα του Μορφωτικού Συλλόγου Καστανιάς (μας έδωσαν δώρο και καπελάκια).
Ελάχιστος ύπνος, με την συγχορδία ροχαλητών και το Σάββατο το πρωι καφεδάκι στο χαγιάτι και κουβεντούλα , μέχρι να ετοιμαστούμε για την πρώτη βόλτα.

Οδηγός ο Λουκάς , αφού η Καστανιά είναι το χωριό του (και απ’ ότι φαίνεται το αγαπά πάρα πολύ). Με τις πρώτες ροδιές στον αγροτικό δρόμο – ανάβαση στο βουνό να και η ομίχλη ! Ο δρόμος αρκετά εύκολος με διαλείμματα κάποιες λασπουριές (σε μία από τις οποίες ο Λουκάς ξεπαρθένεψε το Husky με μία πολύ γλυκιά και ανώδυνη ξάπλα). Η διαδρομή εξακολουθούσε να είναι πολύ βατή για εντούρο. Δεν ήταν το ίδιο βατή για τον Θοδωρή με το Τρανσαλπ και την πρώτη του επαφή με τέτοια πράγματα.
Σκούπα εγώ και έχω μπροστά μου τον Θοδωρή να χαροπαλεύει με το Τρανς , αλλά να μην μασσάει με τίποτε ! Κάποιες στιγμές έλεγα «τώρα έπεσε» , αλλά ο σκύλος εκεί ! Άτρωτος ! Και να σημειώσουμε πως ο Θοδωρής εκτός από την απειρία , είναι και σχετικά μικρόσωμος και λεπτός (ειδικά για τον όγκο του Τρανς)….
Η δε κωλάρα του Τρανσαλπ με τίποτε να μην θέλει να κάτσει μία στιγμή σε ευθεία πορεία….
Η συνέχεια πάντα μέσα από τους δασικούς δρόμους, άλλοτε προκλητικούς για ανοίγματα και τσαμπουκαλεμένη είσοδο στο στροφιλίκι , άλλοτε με νεροφαγώματα . Μόνιμη και επαναλαμβανόμενη εναλλαγή στο έδαφος , από φυτεμένη πέτρα , αμμώδες έδαφος , λερόλακους , λασπόλακους κλπ κλπ

Για εντούρο η διαδρομή είναι εύκολη (μάλλον περιήγηση μπορεί να χαρακτηριστεί παρά εντούρο). Ο Λουκάς έχει υποσχεθεί να μας βγάλει στο βουνό ψηλά εκεί , για να βρούμε ανοιχτωσιές και να «παίξουμε». Έλα όμως που η ομίχλη πλέον έχει γίνει σαν γιαούρτι ! Μία από ‘δω , μία από ΄κεί , ο Λουκάς δεν μπορεί να βρεί μέσα σε αυτόν τον χαμό τον δρόμο του , οπότε η εναλλακτική είναι το μοναστήρι του Αγιου Αντωνίου , όπου και η πρώτη στάση για τσιγάρο , φωτογραφίες κλπ.
Η συνέχεια πάντα μέσα από δασικούς δρόμους , όπου το χαρακτηριστικό ήταν τα «ανοίγματα», το παιγνίδι με το γκάζι , ψιλομπασίματα στις στροφές κλπ.

Ο Μιχάλης κάποια στιγμή κόβει , έρχομαι δίπλα του και μου κάνει νόημα δείχνοντας τις πλαγιές και προτείνοντας «παιγνίδι». Στην επόμενη στάση , είμαι «ψημμένος» , αλλά κάτι στο πίσω μέρος του μυαλού μου , μου λέει ότι εδώ είναι το θέατρο της μάχης του Σαρανταπόρου.
«Ρε Λουκά, ο Μιχάλης μου κάνει άσεμνες προτάσεις για τις πλαγιές. Ξέρεις αν έχουν τίποτε ξεχασμένες νάρκες εδώ πέρα ;».

Με κράξανε οι αλήτες !

Τέλος πάντων σε μία φουρκέτα βλέπω τον Μιχάλη που δεν κρατιόταν , να μου έρχεται από τα βράχια. Εεεεεεπππ !!! Που είναι οι κριτές ;; Αυτός πάει εκτός πίστας και κόβει δρόμο ρεεε!!!!!!

Η Σαββατιάτική βόλτα πλησιάζει στο τέλος της κι εγω ακόμη δεν έχω «σκαρφαλώσει» , οπότε επωφελούμαι στην τελευταία στάση , να μην ξεκαβαλήσω , αλλά να κάνω μία μπράφ για την παρακείμενη πλαγίτσα. Ωραίο το ξεκίνημα , κανένα πρόβλημα , αλλά εκεί επάνω είχε μυτερά βράχια ! Ο Πολύφημος μπορεί να είναι ψοφάλογο , αλλά μια χαρά τα πήγε. Δεν ήταν τίποτε extreme. Μία βολτίτσα μερικών δεκάδων μέτρων ήταν , απλά για να πω ότι το Σάββατο έκανα και εντούρο.

Επιστροφή στον ξενώνα , ντύσιμο με τα πολιτικά , μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και πάμε σε ταβέρνα για ξέσκισμα. Πολύ γραφική , επάνω στο φρύδι φαραγγιού με ποτάμι στο βάθος (αλλά πολύ βάθος !), λέγεται ΚΑΣΤΡΟ και από πάνω της είναι τα ερείπια του κάστρου των αρχαίων Μακεδόνων που ήλεγχαν την μοναδική είσοδο στην Δυτική Μακεδονία , από την Θεσσαλία. Ο Λουκάς ξεναγεί συνεχώς . Είναι φανερό ότι αγαπά τον τόπο του. Ήρθε και ένας θείος του Λουκά με την γυναίκα του και τελικά κατέληξαν να μας κεράσουν το τραπέζι !!!
Γυρισμός στον ξενώνα για να κοιμηθούμε λιγάκι , καθότι άυπνοι (βοήθησε κι εκείνο το κρασί που ποτίσαμε τα παιδάκια ). Έρχεται και ο ξάδελφος του Λουκά με την γυναίκα του στον ξενώνα να περάσουμε λίγες ώρες παρέα και να πιούμε το καφεδάκι μας.
Μετά…. Τι άλλο ; Στο μπαράκι με την πολύ εξυπηρετική γκαρσόνα (ο Μιχάλης ήθελε να της δώσει την κάρτα του για να την προσλάβει στην δουλειά. Όοοοοοχι , δεν είχε πονηρό σκοπό ! Αλλωστε δεν έλεγε και πολλά. Το χαμόγελό της και η δραστηριότητά της τον/μας εντυπωσίασαν).
Αιντε πάλι στις 3 το πρωι για ύπνο , μετά από φιλοσοφικές αναζητήσεις και διάφορες ιστορίες υπο τους ατμούς του Cardu (Jameson για τον Θοδωρή …).

Ο Λουκάς το πρωι μας ενημέρωσε ότι στο «rochalito race» ο Θοδωρής με νίκησε κατά κράτος. Πρέπει να βελτιώσω τις επιδόσεις μου σε αυτόν τον τομέα…

Το ξύπνημα μας έβαλε σε έναν «μπαμπακωτό κόσμο». Η ομίχλη δεν επέτρεπε ορατότητα πάνω από 3-4 μέτρα. Πονάν τα παλικάρι ωρέ ;;; Ντυνόμαστε και καβαλάμε ψάχνοντας εκείνη την «πιστούλα». Μερικές φορές το βουνό σου δίνει την εντύπωση ότι θα πεταχτούν μέσα από τις φτέρες οι νύμφες , που είναι στην πατρίδα τους και ίσως ενοχλούνται από τα μπάμ και μπούμ των εξατμίσεών μας.
Σταματάμε να μας δείξει ο Λουκάς τους καταράκτες. Ομίχλη. Το μόνο που ξέρουμε είναι που ΘΑ ήταν οι καταράκτες ΑΝ μπορούσαμε να τους δούμε…
Οι στάσεις μου δημιουργούν αντικρουόμενα συναισθήματα. Από την μία θέλω να τελειώνει το τσιγάρο να ξανακαβαλήσω τον Πολύφημο για να κάνουμε γλέντια, από την άλλη η σιωπή του δάσους, η μυστηριακή ατμόσφαιρα με κρατάνε καρφωμένο.

Κάποια στιγμή ο Λουκάς βρίσκει την σωστή κατεύθυνση. Η ομίχλη πλέον αρχίσει να κάνει κάποια διαλείμματα που επιτρέπουν την ορατότητα. Ο Θοδωρής εξακολουθεί να χαροπαλεύει με τον Τρανσάλπ και να κερδίζει τον αμέριστο σεβασμό όλων μας.
Δηλαδή , αν είχε κανένα εντούρο μηχανάκι , τι θα έκανε ;; Θα μας κούναγε μαντήλι ;;
Πάντα πίστευα ότι οι άνθρωποι χαμηλών τόνων δεν συμπεριφέρονται έτσι από ανεπάρκεια , αλλά αντίθετα από συνειδητοποιημένη στάση ζωής. Και κρύβουν πολλά κιλά αρχίδια στο βρακί τους. Ο Θοδωρής επιβεβαιώνει στο ακέραιο την πεποίθησή μου αυτή ! Και είμαι 100% σίγουρος ότι η επόμενη εξόρμηση …. Δεν θα τον βρεί καβάλα στο Τρανσαλπ (if you know what I mean…).

Η ομίχλη αραιώνει εκεί ψηλά (μάλλον εμείς ανεβήκαμε πολύ ψηλότερά της από ότι μου λέει το βούλωμα στα αυτιά μου) και να το άπλωμα. Δεν υπάρχει καμμιά «πίστα» με την έννοια που καταλαβαίνουμε . Απλά μία ανηφορική πλαγιά , όπου μπορείς να παίξεις όπως θέλεις (εμένα πάντως δεν μπορεί να μου φύγει η ιδέα μην έχουν ξεχάσει καμμιά νάρκη εκεί πάνω !!!).

Ο Λουκάς επιλέγει να περάσει από φρρεζαρισμένο χωράφι και…… όπως ήταν φυσικό παίρνει το Husky στα χέρια. Λογικεύεται και έρχεται πίσω. Ενας φιδωτός δρόμάκος προκαλεί τον Μιχάλη να ψιλολυσσάξει. Γυρνάει πίσω και είναι η σειρά μου. Ωραία ήταν! Ξεφόρτωσα ! Μαζευόμαστε και ρωτάμε τον Λουκά από πού πάνε στην κορυφή από πάνω μας. Ο Λουκάς απλά μας δείχνει την κορυφή και λέει «από ‘δω».
Κάθετα στο βουνό, όρθιοι στα μηχανάκια και αυτά να χορεύουν όμορφα κάτω από τα πόδια μας. Χασίματα και σκαλώματα προκαλούν και διασκεδάζουν την παρέα.
Χαρούμενος απολαμβάνω την διαδικασία , μέχρι που ο Πολύφημος διαλέγει την πιο ακατάλληλη στιγμή να αρχίσει έναν βήχα τρελλό και να χάνει δύναμη (μάλλον από το μουσκίδι πήρε το καρμπυρατέρ κάπου υγρασία) και να μου ξεψυχήσει εκεί που έσκαγα δίπλα στα χείλη μιάς μικρής λίμνης που με περίμενε πεινασμένη καμμιά 20αριά μέτρα πιο κάτω !!! Εμπρός καλέ μου! Πεθαίνεις 5 μέτρα παραπέρα . Δεν είναι ανάγκη να πεθάνω κι εγω μαζί σου! Με άκουσε ο καημένος και με υπερπροσπάθεια με έβγαλε από την παγίδα , μόλις προφταίνοντας να δω τον Μιχάλη να τρώει μία θεαματική τούμπα. Το ΚΤΜ «κάρφωσε» σε ένα από τα χασίματα. Ο Μιχάλης από ότι είπε δεν το εμπιστεύτηκε και ενώ το ΚΤΜ του έδειξε ότι μπορεί να τα καταφέρει , αυτός δεν το πίστεψε και «παράτησε». Φτάνω δίπλα του και εκεί ο Πολύφημος ξεψύχησε (πάνω στην ανηφόρα ο καριόλης) οπότε να’μαι κι εγω να κυλιέμαι δίπλα στον Μιχάλη. Σηκώνουμε τα μηχανάκια και συνεχίζουμε . Φτάνουμε στην κορυφή.
Καράβι την λένε , γιατι επάνω στην κορυφή είναι ένας μονόλιθος εντυπωσιακός που με το σημάδι για το υψόμετρο δείχνει σαν καράβι από μακρυά. Γύρω μας πηχτή ομίχλη. Και ξαφνικά ο Θοδωρής φωνάζει «Παιδιά εδώ κοιτάτε !» .
Σαν από θαύμα η ομίχλη ανοίγει και κάτω μας (πολύ κάτω μας!) Όοοολη η Θεσσαλική πεδιάδα με την θέα να φτάνει όσο μπορούσε να φτάσει το μάτι.
Εντυπωσιακό θέαμα. Που κράτησε δυο λεπτά το πολύ ………. Μετά η ομίχλη έκανε πάλι την επίθεσή της. Συλλογίζομαι ότι καλύτερα έτσι. Δεν μας άφησε να χορτάσουμε και να απομυθοποιήσουμε το θέαμα!
Γυρισμός ! Ροβολάμε την πλαγιά ακάθεκτοι. Βρίσκουμε έναν δρομο και ο Λουκάς μπαίνει εκεί ακολουθούμενος από τον Μιχάλη. Πολύ λάσπη βρε παιδί μου! Πουθενά πρόσφυση ! Ο Θοδωρής μπροστά μου στο ίδιο τσιφτετέλι.
Σκέφτομαι: «Τελικά ο Λουκάς έπεσε, ο Μιχάλη έπεσε, εγω έπεσα , ο Θοδωρής που όλοι φοβόμασταν γι αυτόν δεν έπεσε».
Και σαν να με άκουσε , μη θέλοντας να μου χαλάσει το χατήρι ….. Βζίίίν πάρ’ τον κάτω! Τρομερές τύψεις με κατέλαβαν! Το μάτιασα το παιδί !
Σηκώνουμε την μηχανή (ένα στραβωμένο λεβιέ ταχυτήτων τον κλωτσήσαμε να μάθει να μην ξαναστραβώνει και ίσιωσε).
Τα παιδιά μας έχουν χάσει και γυρνάνε . Ξανα ξεκινάμε όλοι μαζί και ο Θοδωρής είπε να τελειοποιήσει την τεχνική του. Ξανα Βζίίίν , ξανά η χοντρούλα κάτω, ξανά ο λεβιές στραβωμένος , ξανά κλωτσιά και ίσιωμα.
Από εκεί και πέρα ο Θοδωρής αποφάσισε ότι αρκετό θέαμα μας προσέφερε και δεν έχει άλλο. Και δεν ήταν καθόλου εύκολο με τα μηχανάκια να μην πηγαίνουν ποτέ ίσια και την λάσπη να θέλει να σε ρουφήξει μέσα της !
Τα υπόλοιπα κύλησαν σε σβέλτη βόλτα πάλι από δασικούς δρόμους μέχρι τον ξενώνα, όπου και έγινε το στριπ τήζ , το φόρτωμα των μηχανών στα τρειλερ , ο αποχαιρετισμός του Θοδωρή που ήθελε να φτάσει νωρίς στην Αθήνα .
Φανταστικό σπιτικό φαί στην θεία ( η ξαδέλφη ήταν ; ) του Λουκά (η φιλοξενία των ανθρώπων εκεί πάνω …. Απλά δεν περιγράφεται), φόρτωμα και κάστανα και τραχανάδες πεσκέσια και κάπου εκεί αποχαιρετάμε και τον Μιχάλη που βάζει πλώρη για Θεσσαλονίκη .
Με έναν καφέ στον θείο του Λουκά αποχαιρετήσαμε τα Σέρβια και γυρίσαμε στην πολύβουη Αθήνα χωρίς άλλο τι άξιο περιγραφής.
Ο Μιχάλης (πολύ καιρό περίμενα να ροβολήσουμε παρέα) με πολλές δυνατότητες, πολύ καλή παρέα , κόλλησε ΑΜΕΣΑ μαζί μας.
Ο Λουκάς αγχωμένος να μας δείξει ότι μπορούσε , και κυρίως αγχωμένος αν περάσαμε καλά (πόσες φορές θα στο πω ρε ; ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΑ ΠΕΡΑΣΑΜΕ !!!), κρατημένος την πρώτη μέρα λόγω μη εξοικείωσης με το Husky , λύθηκε την δεύτερη και καραγούσταρε !!!
Για τον Θοδωρή …. Τα είπαμε ! Πολλά κιλά cohones ! Κατά τα’ άλλα δεν χρειάζεται να σας πω εγω ποιος είναι ο Θοδωρής , έτσι ;;;;

Όπως είπα και στον Λουκά, η ομίχλη μπορεί να ήταν εμπόδιο (όχι και τόσο μεγάλο), αλλά καλά που ήρθε , γιατί πόσες φορές θα είχαμε αυτήν την ευκαιρία να βιώσουμε το μυστηριακό πρόσωπο του βουνού ;; Και στο κάτω κάτω το βουνό εκεί βρίσκεται χιλιάδες χρόνια τώρα. Εμείς να είμαστε καλά ΝΑ ΞΑΝΑΠΑΜΕ ΡΕΕΕΕ !!!!!!!!!!

Για άλλη μία φορά να ευχαριστήσω τον Λουκά . Συνέλαβε το σχέδιο και μας παρέσυρε μαζί του σε όμορφες εμπειρίες!

Φωτογραφίες 

 

ΜΑΝΟΣ ΚΙΛΗΜΑΝΤΖΟΣ – ΕΠΙ ΧΑΡΤΟΥ ΣΠΑΡΑΓΜΑΤΑ