Η σχέση μας με τις μοτοσικλέτες εμπεριέχει πολλά στοιχεία έρωτα. Ειδικά όταν έρχεται η στιγμή να αποχωριστείς αυτό το "πλάσμα" που τόσο λάτρεψες. Χωρίς να θέλεις να το αφήσεις. Όμως δεν γίνεται αλλιώς. Για να ξεμπερδευτούμε, όλα ξεκίνησαν μόλις πριν λίγες ημέρες. Το ασημί μου Ducati Multistrada 1000, το οποίο τον τελευταίο καιρό πήγαινε "σφαίρα", ξαφνικά μου βγαλε πάλι πρόβλημα και κατέληξε να μην παίρνει. Ευτυχώς ήμουν κοντά στο συνεργείο μου, επιστράτευσα τα στιβαρά μου πόδια και τα σφριγηλά μπράτσα που δεν έχω και σπρωχτό έφτασε στον μεκάνικ. "Γρανάζι από το κομπλερ μίζας" η ζημιά, ε βάλε και τακάκια πίσω που ήθελε και είμεθα οκ. Πάω να το πάρω περιχαρής, πληρώνω και ακολουθεί ο εξής, αποκαρδιωτικός διάλογος: - Δεν είδες τίποτε άλλο, είναι οκ έτσι; - Όχι αλλά... Αυτό το "αλλά" με πάγωσε να πω την αλήθειά μου. Ίσως και να ξερα κάπου μέσα μου. - Κοίτα Στέλιο δεν είναι πια όχημα για κάθε μέρα. Δεν μπορεί να το έχεις ως παπί - Αυτό έχω ως όχημα, δεν έχω άλλο. Ούτε αυτοκίνητο δεν οδηγώ. και καλοκαίρι πήγα Ήπειρο και Πελοπόννησο. Μια χαρά μ΄έβγαλε. - Βρε πάει αλλά θα σου βγάζει όλο και πιο πολλά από δω και πέρα. Είναι για βόλτες ΣΚ, είναι "γριά" πια. Σας μιλάω εν τιμή, μου κόπηκαν τα πόδια! Πάγωσε το αίμα μου κι όλα αυτά τα γνωστά που λέγονται. Δηλαδή; τι; Τέλος οι βόλτες; όχι πια διακοπές μαζί; Χωριστή καθημερινότητα; Η σκέψη του να χω κάτι άλλο κι αυτήν μόνο για ΣΚ, ειλικρινά σας το λέω, ισοδυναμεί με προδοσία. Πήγαμε και γυρίσαμε δύο φορές στην Ευρώπη. Το Multi έδωσε τα ρέστα του στην Autostrada, και στην Autobahn, "έπαιξε" στο Μπολσάνο και στη Βασιλεία, άραξε στο Κόμο το Μάαστριχτ και το Άμστερνταμ, έστριψε και ξεπάγιασε στα πάσα, για να το παρατήσω μόνο για τα ΣΚ; Αλλά ο διάλογος συνεχίστηκε και δυστυχώς χειρότερα. - Εγώ Στέλιο εδώ είμαι, θα έρχεσαι και θα πληρώνεις. Κρατώντας την ανάσα μου, έκανα την πιο δύσκολη ερώτηση: - Δηλαδή λες να την σπρωξω; - Λέω ότι θα σου ζητάει όλο κα περισσότερα από δω και πέρα και πως πρέπει να σκεφτείς τι λεφτά έχεις και τι μηχανή θα θελες. Ήταν σοκ! Αν και πήγα με χαμόγελο σπίτι της συντρόφου μου, η άμυνα μου με έσπρωξε να ανοίξω συζήτηση για νέα μοτοσικλέτα. Πουλάω αυτήν, βάζω μερικά ακόμα χρήματα και πάιρνω κάτι άλλο. Κούνια που με κούναγε και κουνημό δεν είχα. Περνώντας η πρώτη κρυάδα και αντίδρασή μου, άρχισαν να με χτυπάνε στιγμές και εικόνες. Κλείνοντας τα μάτια, ανέβαινα πάλι τα Πράμαντα, πέρναγα τον Προυσσό, ατένιζα τη Δομνίστα, "σκαρφάλωνα" στην Καλοσκοπή, έπεφτα σε χαλάζι στον Κόζιακα, πέρναγα με το φέρι μποτ στη Σαμοθράκη και κολυμπούσα στις ακτές της Μάνης, πίνοντας τσιπουράκια στη Λακωνία. Σε όλα αυτά μα και σε πολλά άλλα, αυτή ήταν δίπλα μου. Ήταν μαζί μου. Την άναβα κι ένιωθα να... γουργουρίζει, άκουγα το κάποτε ενοχλητικό κλαν κλαν κλαν του ξηροκάμπανου να αντιλαλεί σε βουνά και πεδιάδες και χαιρόμουν όπως όταν ημουν παιδάκι. Με εκείνη την εντελώς αθώα και γνήσια χαρά. Σταμάταγα στα τοπικά καφενεία και έβλεπα τους μπαρμπάδες να την κοιτάζουν, να μου χαμογελούν. Οι γιαγιάδες να λένε "καλώς το παλληκάρι", τη χάιδευα και ήμουν τόσο μα τόσο ευτυχισμένος. Ακριβώς, όπως με μία γυναίκα. Κοιμάστε και ξυπνάτε μαζί, τρώτε μαζί, αγγίζεστε, τη βλέπεις και χαμογελάς. Και ξαφνικά, πρέπει να την αφήσεις. Να ζήσεις χωρίς αυτήν, να την ανταλλάξεις με κάτι άλλο. Ναι, ναι, ξέρω. Η ζωή συνεχίζεται, έτσι έχουν τα πράγματα, τι να κάνεις κλπ κλπ. Τα γνωρίζω κι εγώ αυτά. Όντως, δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Άλλωστε λειτουργούμε με τη λογική και είναι αυτή που επιτάσσει τις αλλαγές. Από την άλλη όμως, στην αιώνια διαμάχη λογικής - συναισθήματος η λογική θα κερδίζει μεν αιώνια, το συναίσθημα δε θα ναι πάντα εκεί να σου θυμίζει. Ενίοτε να σε πονά κιόλας. Δεν μπορώ να αποφύγω το αναπόφευκτο. Δύναμαι όμως είτε να το ζήσω μαζί της, είτε να το καθυστερήσω. Να χαρίσω ένα τελευταίο ταξίδι, μία τελευταία μεγάλη βόλτα, όπου θα καθίσουμε μαζί κάπου ψηλά, θα ατενίσουμε το... χάος από κάτω και σαν ένα ζευγάρι που τελείωσε ο κοινός του χρόνος, λίγο μετά να αποχαιρετιστούμε...