Τα… μοτοσικλετιστικά μου χρόνια ξεκινάνε δεκαετίες πίσω όταν έγινα κάτοχος ενός μπλε παπακίου. Αλλά αυτή ήταν μόνο η αρχή. Η πραγματική μου αφετηρία ήταν όταν απέκτησα το στρογγυλοφάναρ ομου Honda XL185S χιλιομεταχειρισμένο που το πλήρωσα τότε 100.000 δραχμές και με τις ζημιές που βγαλε λόγω παλαιότητας έσκασα άλλες 100.000. Αλλά δεν πειράζει. Άξιζε και με το παραπάνω. Με αυτήν έκανα και το πρώτο μου ταξίδι. Γι’ αυτό θα μιλήσω σήμερα. Για το πρώτο, αξεπέραστο και αξέχαστο. Καλοκαιράκι ετοιμάζεται η τότε σύντροφος μου για να κατέβουμε στο όχι μακρινό Αίγιο. Η… αδρεναλίνη χτυπά κόκκινο, καθώς στα μάτια δύο νεαρών το πρώτο ταξίδι, ειδικά εκείνα τα χρόνια, μοιάζει κάτι σαν να πηγαίνεις σήμερα τον γύρο της Ελλάδος. Άσχετοι των ασχέτων έχουμε μόνο κράνος και γάντια και φυσικά δεν ξέρουμε πώς να δέσουμε. ¨Ένα σακ βουαγιάζ δένεται με… σχοινάκι και σπάγκο πίσω και αρχίζει η περιπέτεια. Αθήνα – Κιάτο από την τότε νέα εθνική οδό στα δεξιά. Να περνάω φορτηγά και τους «αργούς» και να νιώθω ο Ντούχαν. Να κοιτάζω καθρέφτες, να βγάζω φλας και να λέω, «τι οδηγός είμαι ο άτιμος». Στο Κιάτο κάνουμε δεξιά, πιάνουμε την παλαιά και αρχίζει η ανεμελιά. Ήξερα και τον δρόμο καλά επειδή κατάγομαι από χωριό του Αιγίου και χαιρόμαστε τις στροφές, τα χωριουδάκια, τον κόσμο που πάει για μπάνιο. Βασιλιάδες! Όμως, ο δαίμων όχι της ασφάλτου αλλά της νεανικής ανωριμότητας είχε δουλέψει καλά. Δεν έδωσα σημασία στο ότι ξαφνικά η μηχανή έδειχνε πως επιχειρούσε να φρενάρει. Κάτι μου κοβε ταχύτητα. Άσχετος εγώ δεν συνειδητοποίησα αμέσως τι γινόταν. Άλλωστε κράτησε λίγα δευτερόλεπτα πριν τον τρόμο! Ξαφνικά η μηχανή άρχισε να φρενάρει με τα όλα, στρίγγλιζαν τα φρένα – έτσι νόμιζα δηλαδή- κι άλλαζε την πορεία της. Ακόμα θυμάμαι το τέντωμα των χεριών, την παγωμάρα της φίλης μου και τον πόνο σε πόδια, μέση και χέρια να ελέγξω το XL185S. Όταν επιτέλους σταματήσαμε, χωρίς υπερβολή, κάτω υπήρχε μία γραμμή μαύρη από τα λάστιχα, ενώ βγήκαν από δύο σπίτια να δουν τι είχε συμβεί. Τι είχε γίνει; Όλα ήταν αποτέλεσμα του κακού δεσίματος. Έφυγε ο σάκος και έπεσε μεταξύ ρόδας και αλυσίδας! Μπλόκαρε τον πίσω τροχό και φυσικά σταμάτησε την κίνηση της μοτοσικλέτας. Ευτυχώς δεν πέσαμε! Το αποτέλεσμα; Κάηκαν – καταστράφηκαν όλα μα όλα τα καινούργια ρούχα που είχε πάρει η τότε φίλη μου μαζί της, ακόμα και ένα ζευγάρι νέα παπούτσια. Επί μια ημέρα έκλαιγε, τα άκουγα εγώ και την πέρασε όλες τις διακοπές μ ένα φουστανάκι και μόνο. Ευτυχώς σώθηκαν μαγιό και εσώρουχα. Κάθε προσπάθεια χιούμορ από πλευράς μου αντιμετωπίζονταν με ύφος απέχθειας, οπότε το έκοψα. Ακόμα μου το κρατάει νομίζω