Track day λοιπόν !

 

“Φύγε !” ακούστηκε η φωνή του υπεύθυνου.

Κλάκ ηκούσθη στον αέρα μπαίνοντας η πρώτη στο αρχαίο κιβώτιο του δεινόσαυρου, ήγουν Yamaha YZF 750 του ‘93, μια ματιά μην έρχεται κανένας και οι στροφές ανεβαίνουν μπαίνοντας στην Μεγαροπίστα.

 

Περνάμε το START με όσα έχει καταφέρει να κερδίσει το μοτέρ και σχεδόν αμέσως κόλλημα στα δεξιά και βουτιά στο εσωτερικό της αριστερής Κ1 για να ακολουθησουν η Κ2 και Κ3 σχεδόν σαν μία ευθεία.

Τοποθέτηση στο μέσον της πίστας για βούτηγμα στην δεξιά Κ4 με άνοιγμα το γκάζι που σε πετάει ηδη στο αριστερό μέρος της, εκεί δηλαδή που πρέπει για την μικρή ευθεία και την δεξιά Κ5 που είναι η αγαπημένη μου.

Ακολουθεί η πίσω ευθεία, η μεγαλύτερη στην πίστα , κάπου 600 μέτρα. Τρίτη στα κόκκινα, τετάρτη για πολύ λίγο και μετά διπλό κατέβασμα για να βγεί με δευτέρα η δεξιά σφιχτή Κ6 που έχει πικράνει τα καλύτερα παιδιά.

Οδηγούμαστε στην έξοδο με άλλη μία “σχεδόν” ευθεία που την απαρτίζουν οι Κ7 και Κ8, προάγγελοι της “πλατείας” , της δεξιάς  ανοιχτής στροφής Κ9 που περνάει εμπρός απο τα πιτς και άνοιγμα όσο μπορώ στο γκάζι στην απαλή δεξιά Κ10 για να περάσω κάποιον “φανταστικό” ανταγωνιστή (θα ήθελα ...) και να διασχίσω την γραμμή τερματισμού, αρχίζοντας έναν νέο γύρο και βλαστημώντας την κουλαμάρα μου.

 

Αυτό καλά μου παιδιά ήταν ένας γύρος στην πίστα των Μεγάρων σε ένα απο track days που πραγματοποιούνται συχνότατα, απο γνωστή οργάνωση στον χώρο.

Με αρχαίο μηχανάκι (του χρόνου μπαινουμε στην τριακονταετία), με αναβάτη που νομίζει ο βλάξ οτι ακόμη είναι τζόβενο, μέχρι να τον επαναφέρουν στην σκληρή πραγματικότητα τα καινούργια 1000άρια και τα πολύ πιο φρέσκα και ικανά χέρια, κυρίως στην ευθεία Κ5-Κ6 αλλά και στην έξοδο Κ6-Κ7

 

*Το ερώτημα: Τι γυρεύεις ρε σάψαλο στις πίστες; Πότε θα σταματήσεις μην σε μαζεύουμε ;

 

*Η απάντηση: Προσωπική ευτυχία και γαλήνη γυρεύω!  Γαλήνη;;;  Ναι, Γαλήνη! Οι καρδιακοί παλμοί δεν πρέπει να ανέβηκαν σχεδόν καθόλου πάνω απο τα φυσιολογικά όρια. Έπιασα τον εαυτό μου να μπαίνει σε ένα είδος... Νιρβάνα, ακόμη και την στιγμή που το σώμα προσπαθούσε να βγει απο την μοτοσυκλέτα για να στρίψει , η ακόμη κι όταν το σχεδόν διαλυμένο πίσω ελαστικό άρχισε να κουνάει σαν “κοκόνα” στον Βαρδάρη.

 

*Το ζήτημα : Οτι και να οδηγώ, όσο κουλός και να είμαι, η πίστα είναι αυτό που λέει το όνομά της: ΠΙΣΤΑ ! Και τι κάνω στην πίστα;  

Μα, χορεύω με την μοτοσυκλέτα μου και μάλιστα όχι όποια κι όποια μοτοσυκλέτα αλλά με μία παλιά αγάπη που ποτέ δεν ξέχασα.

Την Γιαμάχα YZF 750.

Χωρίς να ανταγωνίζομαι κανέναν, απλά νοιώθοντας όμορφα!

 

*Παρατηρήσεις :  Η περιγραφή του γύρου που διαβάσατε στην αρχή, μπορεί να προκαλεί γέλιο σε κάποιους πιο ψαγμένους. Δεν είναι οδηγία! Είναι μία περιγραφή του πως βιώνω εγω (και μόνον εγώ!) την πίστα.

 

*Επίλογος: Την πίστα την βιώνει ο καθένας με τον τρόπο του και κυρίως ΜΕ ΠΡΟΣΟΧΗ! Κι ένα track day είναι ο καλύτερος τρόπος να τα νοιώσεις  όλα αυτά, εσύ και η μοτοσυκλέτα σου.

 ΥΓ. Μια μικρή γεύση παίρνετε εδω : https://youtu.be/-pAWrOgsqvc

 

Μάνος Κιλημάντζος