Δεν είναι εύκολο πράγμα να γράψεις ένα καλό ταξιδιωτικό. Να μεταφέρεις την ομορφιά του τοπίου, τις όποιες περιπέτειες έζησες, αλλά και να αναφερθείς και στις όποιος δυσκολίες συνάντησες, όπως και τι να προσέξουν όσοι επιθυμούν να πάνε. Το πιο δύσκολο είναι να μεταφέρεις επακριβώς το συναίσθημα που βίωσες και να μεταδώσεις τη χαρά των ανακαλύψεών σου. Πόσο μάλλον για έναν τόπο όπως η Σάμος. Είδατε τον τίτλο έτσι; Το ν με κεφαλαίο. Γι αυτό λοιπόν θα σας μιλήσω, για το νησί του Πυθαγόρα με την τεράστια έκτασή του, τις αναρίθμητες παραλίες του, τα ορεινά χωριά και τα βουνά. Ένας τόπος που "φωνάζει": Πάρε τη μηχανή σου και έλα, σε περιμένω! Εκεί βρέθηκα με τη σύντροφό μου για 15 ημέρες με όχημα - τι άλλο - το Ducati Multistrada 1000 DS, δύο βαλίτσες και δύο σάκους, παρά τη θερμότατη μου παράκληση, "όχι άλλα πράγματα μωρέ"! Ξέρετε τώρα έτσι, μην σας τα ξαναλέω, "μα μόνο αυτό αγαπάκι μου, τίποτα δεν πήρα σου λέω". Στις 20 Αυγούστου λοιπόν, φορτωμένοι όχι τρελά για να μαι δίκαιος αλλά παραπάνω από ότι χρειάζονταν βρεθήκαμε πουρνό πουρνό στο λιμάνι του Περαία κι αναχωρήσαμε για τη Σάμο όπου και φτάσαμε μετά 8 ωρίτσες. Τόπος άφιξης το Καρλόβασι και όχι το Βαθύ, διότι η διαμονή μας ήταν στον Όρμο Μαραθόκαμπου ο οποίος απέχει πάρα πολύ από το Βαθύ. Βάλαμε τα πράγματά μας φύρδην μύγδην στο δωμάτιο και ξεκινήσαμε την πρώτη βόλτα. Μιλάμε για ιδιαίτερα γραφικό όρμο με παραλία που μπορείς να κάνεις μπάνιο και ένα λιμανάκι. Ξεχωριστά όμορφος διότι μόλις ανοίξεις το μάτι σου, είιτε πας στο μάρκετ που έχει για ψώνια, είτε κάτσεις για καφέ σε ένα από τα μαγαζιά του, χαζεύεις με τον κολπίσκο, τα σκάφη και τον ήλιο που πέφτει επάνω στο νερό. Ιδανικός για βόλτες, ειδικά για ζευγαράκια, ο δρόμος που πάει στο μώλο αλλά και ο παραλιακός. Μάλιστα, μόλις περάστε τα μαγαζιά έχει και 1-2 καβατζούλες, ξέρετε εσείς. Τόσο γραφικός όρμος, όσο και το Γαλαξίδι το οποίο θυμίζει αρκετά μόνο που βλέπεις πολλά ψάρια. Το βράδυ τα αφρόψαρα έκαναν... σκυταλοδρομίες, απόλαυση να τα χαζεύεις. Εάν θέλουμε με τη μηχανή μας πάμε μία περασιά κι από το χωριό Μαραθόκαμπος που ναι ας πούμε ψηλά, αλλά και να μη γίνει αυτό δεν χάνουμε κάτι. Τόσο η σύντροφος όσο και το Multάκι μου συμφώνησαν, "κακώς ήρθαμε, βαρετό". Θα πουν κάποιοι, βρε φίλε εσύ και το Multistrada σου πήρατε τη γυναίκα να πάτε στη Σάμο και δεν μας έχεις πει ακόμα για παραλίες. Ε, τι να σας πω; Δεν θα χει τελειωμό! Μιλάμε για μία νησάρα που έχει αμέτρητες παραλίες, οργανωμένες και μη με εύκολη πρόσβαση ή όχι. Τι να πρωτοπώ; Ψιλή Άμμο και Λιμνιώνα Μαραθόκαμπου; Βοτσαλάκια; Καλαδάκια; Τσάμπου; Τσαμαδού; Το Ποτάμι; Τα Λεμονάκια; Η Σαμιοπούλα; Ας μιλήσουν καλύτερα οι εικόνες. Οι περισσότερες πάντως έχουν καλό δρόμο που σε βγάζει ως εκεί, εκτός από τα Καλαδάκια και τη Σαμιοπούλα. Στο 2ο σε πάει καραβάκι, στην πρώτη αντιμετωπίσαμε έναν τσιμεντένιο, στενό και άκρως κατηφορικό δρόμο που ανάγκασε τη σύντροφο να πέσει σχεδόν όλη πάνω μου, όπως έπεφταν οι παλιές σταρ στην αγκαλιά του αγαπητικού τους ας πούμε. Αλλά είναι αλήθεια πως εάν διασταυρωθείς με άλλον εκεί, έχεις ζήτημα. Το δε Multistrada στο γύρνα απλώς τράβηξα μία γκαζιά σ ένα κομμάτι και ανέβαινα... δίχως αύριο. Στον "διαβολόδρομο" Ότι θέτε, η Σάμος το διαθέτει. Στρoφούλες χαλαρές, σφιχτές "πέταλα" και κατωφέρειες και ορεινά, πανέμορφα χωριά. Απ' όλα έχει ο μπαξές. Ακόμα και "διαβολόδρομο", όπως μας τον είπαν δύο ντόπιοι. Διότι αγαπημένοι μου σύντροχοι ήταν ακριβώς αυτό το πράγμα, διαβολόδρομος. Για να φτάσεις στους κατά τα άλλα μαγευτικούς Μανωλάτες μπαίνεις σε στενό στροφιλίκι με γερές φουρκέτες και στα δεξιά σου ε, όλο χάσκει και μια ψιλογκρεμίλα. Όχι χάος, αλλά έχει. Βέβαια η θέα σε αποζημιώνει, με καλό καιρό και καθαρό ουρανό βλέπεις ως τα παράλια της Μικράς Ασίας. Στο καφενεδάκι του έχει γλυκά, σαλάτες, του κουταλιού και φυσικά καφέδες. Στο κατέβασμα όμως σου πάει λίγο να διότι ότι έχεις στο ανέβασμα το έχεις μετά με τρελή κατηφοριά. Στα Κοντέικα για ψητά παρέα με σφήκες Σημειώνω πως αυτά τα χωριά τα συνδυάζαμε σχεδόν πάντα με παραλίες, οπότε η εναλλαγή βουνού - θάλασσας ήταν μοναδική και στην οδήγηση. Εκεί που χαζεύαμε τα πεύκα και τους εμπόρους μελιού, βρισκόμασταν σε κυμματάκι και βράχια. Δρόμο παίρνω, δρόμο αφήνω, τραβώ μία άλλη ωραία ημέρα προς Κοκκάρι. Σχετικά εύκολη διαδρομή, που μετά από ένα σημείο γίνεται μία λεωφόρος σαν εθνική. Πριν το πολύβουο Κοκκάρι υπάρχει η ταμπέλα που γράφει Κοντέικα, όχι Κοντακέικα, άλλα αυτά (πολύ έικα έπαιζαν). Και ξεκινά η ανάβαση. Κι ανεβαίνεις κι ανεβαίνεις και λες σε νησί είμαι ή πουθενά στην Ευρυτανία; Βουνίλα βρε παιδί μου, ωστόσο πάλι στο τέλος λες, άξιζε. Σε βγάζει μέσα από "φίδια" δρόμους και δάσος στο απόλυτα γραφικό χωριό που λέγεται Κοντέικα. Το αγαπήσαμε τούτο το χωριό κι ας είχε μία ανηφόρα - κατηφόρα ΝΑ. Ωραία μπαλκόνια, μία υπέροχη πλατεία που σου μίλαγε κατευθείαν στην καρδιά σου και τη γνωστή ταβέρνα του χωριού που σαν από θάμα είχε... προβατίνα. - Θάμα θάμα αναφώνησα κι εγώ και τσάκισα ένα μισόκιλο έτσι για το καλό, μην πολυφάω και δεν μπορώ να οδηγήσω. Μετά όμως πλάκωσαν κάτι σφήκες - σκούρκοι που λάτρεψαν το λίπος και μας έδιωξαν κακήν κακώς. Ε, να φάνε και αυτές τίποτα. Εμείς και ο εστιάτορας, ευγενικοί άνθρωποι, τους βγάλαμε και καφέ αναμμένο, αλλά μπα, δεν τον ήθελαν. Η κατεβασιά ήταν ότι έπρεπε, καθώς είχε βάλει το δροσό του κι εγώ οδηγούσα με γάντια, κράνος αλλά κοντομάνικο οπότε με ξύπναγε, αλλά βρε παιδιά πολλή σκοτεινιά. Υπήρχαν σημεία που πήγαινα μόνο με τα μεγάλα και πάλι άριστα δεν έβλεπα. Να ρίχνω το προβόλι και οι σκιές να κάνουν παιχνιδίσματα μέσα στην κατά τα άλλα μαγική φύση. Κι όταν σήκωνα το κεφάλι πάνω, μία πανδαισία. Πάναστρος ουρανός και συ να κατεβαίνεις το βουνό. Μαγεία! Γενικά πάντως έχουν ένα θέμα με τον φωτισμό. Ενώ έχουν πολύ καλό οδόστρωμα, δεν φωτίζονται οι δρόμοι τους και θέλουν προσοχή. Τώρα, πώς θα σας φαίνονταν εάν σας έλεγα ότι η Σάμος έχει καταρράκτες; Δύο μάλιστα. Επίσης, τι θα λέγατε εάν διαβάζατε πως εκεί υπάρχει μία σκάλα, ναι σκάλα, για την οποία σου λένε ανεβαίνεις με δική σου ευθύνη! Είπατε όχι; Ανεβείτε δεν ανεβείτε τη σκάλα, μπείτε στο ποταμάκι, ακούστε την στέρεο διότι είναι λες και μπήκατε στο ψυγείο σας, βγείτε στον βράχο κι εκεί έχει σκοινάκια, εάν θέλετε συνεχίζετε. Δεν ξέρω τι άλλο να προσθέσω. Φοβάμαι πως θα γίνει ένα "σεντόνι" που θα βαρεθείτε να διαβάζετε. Στην τελική, ανακαλύψτε τα εσείς όταν πάτε. Τι σόι μοτοσικλετιστές είμαστε εάν δεν ψάχνουμε. Να σας πω μόνο πως εάν βρεθείτε στη Σάμο μη και δεν πάτε: Μανωλάτες, Κοντέικα, Βουρλιώτες, Κουμέικα, Σπαθαραίους. Θα τα χαρείτε τόσο εσείς όσο και η μηχανή σας Πυθαγόρειο για το Ευπαλίνειο Όρυγμα και για βόλτα - χάζι το βραδάκι και Κοκκάρι για τα ίδια, αλλά για εμάς το 2ο ήταν πιο όμορφο, αν και βαριά τουριστικό. Όρμο Μαραθόκαμπου και στον Κάμπο για να ανεβείτε στη σπηλια του Πυθαγόρα. Ρωτήστε όμως ντόπιους για τον δρόμο Σαμιοπούλα ή Κλίμα με καραβάκι Η Σάμος είναι τουριστικό μεν νησί, πολύ ποιοτικό δε. Δεν έχει καμία σχέση με τον "κακό" τουρισμό που συναντάς σε μέρη της Ζακύνθου, της Κέρκυρας ή της Ρόδου. Προσφέρεται φουλ για μοτοσικλέτα, εάν το Ducati μου είχε μιλιά νομίζω θα μου έλεγε ένα τεράστιο "σε ευχαριστώ". Κλείνω με μία φράση που δεν λέω συχνά: Άντε και του χρόνου ξανά

Μη ξεχάσεις να κάνεις κλικ εδώ  για να δεις όλες τις φωτογραφίες!

Πίστεψε με θα εκπλαγείς!!!!